اشعار

گل‌های زیـنـبـیـم و به پـایت فـتـاده‌ایم            سر بـر حـریـم قـدسی‌ت آقا نـهـاده‌ایم

رگ هایمان ز خون علی موج می‌زند            مـا از تـبـار جـعــفـر طـیـار زاده‌ایـم

دلشوره‌ام ملاحت گل‌های زینب است            قـلبم پُر از محبت گل‌های زینب است

بعد از علیِ اکبر و قاسم، به طاق عرش            نا باورانه صحبت گل‌های زینب است

چشمِ دشمن کور از این سبک حضور زینب است           این چنین مجنون شدن مدیون شور زینب است

لحـظۀ ایثار و هنگام ظهـور زینب است           روز اجـلال مقـام پُر غـرور زینب است

پیش پایت ای حسینم قرص ماه آورده‌ام            هر دو سرباز دلیـرم بهر شاه آورده‌ام

گرچه سربـازند لیکن از تبار جعـفرند            ای برادر پیش پایت یک سپاه آورده‌ام

چه می‌شود که بگیری به دامنت سر ما را            سر شکـسته همچون عـلی اکـبر ما را

یقین که موی سپیدش سپیدتر شود از این            اگر زمین بگذاری تو روی مادر ما را

از ازل خورشید انور زینب است            حـافـظ الـلـه اکـبــر زیـنـب است
کربلا را حافظ و سر زینب است            حـیـدر کـرار دیـگـر زینب است

تمامِ هـستیِ خود را کفن کردم برایِ تو           تـمـامِ هـسـتیِ زیـنب فـدایِ کـربـلایِ تو

بمیرد خواهرت دیگر نگو از بی‌کسی و غم           که خونِ این دو قربانی بریزم زیرِ پایِ تو

کـیسـت این، اُمِ ابـیـهایِ حـسـین            کیست این حضرتِ زهرایِ حسین

کـیـست این سایـۀ هَـمپای حسین            کـیست پیـغـمـبـرِ فـردایِ حسـین

زین دو طوفان سوار می‌سازد            مـردِ روزِ شـکــار مـی‌ســازد

زلـفـشان را به شانه می‌ریـزد            چـنــد تــا آبــشــار مـی‌ســازد

غـم جـدایـی تو کـرده قـصـد جان مرا            غمی که سوخته تا مغز استخوان مرا

از آن زمان که به دنـیا قـدم گـذاشته‌ام            عـجـین به داغ نـوشـتـند داسـتـان مرا

به یا قدّوس به یارب به زینب            عبادت می‌کند هرلب به زینب
خـدا را دیده‌ام امشب به زینب            بدهکار است این مذهب به زینب

یادگارِ زینـبند، سردار هستند این دو گل           بهـرِ حق آمادۀ پـیکـار هستند این دو گل

از رد پاهایشان هی بوسه می‌گیرد ملک           بال‌های جعـفر طـیّار هـستند این دو گل

وقتی کسی ز جان خودش دست می‌کشد            از هستی و جهان خودش دست می‌کشد

وقتی که آفـتاب دلـش می‌کـند غـروب            از مـاه آسـمان خـودش دست می‌کـشد

وقتی که در دور و برت لشگر نباشد            وقـتی بـرایت یک نـفـر یـاور نباشد

وقتی که هَل مِن ناصر تو بی‌جواب است            وقتی که شرم از سبط پیغمبر نباشد

حاجیان چون یک به یک پرپر شدند            در منـای عـاشقی بی‌سر شدند

نـوبـت پــرواز اهــل راز شـد            مـادری با کودکان دمـساز شد

پخش سبک ۳                                            (به سبک: دل تو را من اگر شکستم)

دو برگ نو رس دو ماه تابـان            بـه امـر مـادر، در آن بـیابـان

این شعلۀ عشق است كه درمان نپذیرد            معـشوق ز عـاشق اَثر آسـان نـپـذیـرد

جز اشك تـمنّا كه گِـره وا كـند از كار            كــردارِ دگـر فــایـده چـنـدان نـپـذیـرد

این دو سـربـاز جــوان رزم آورنـد            هر دو ابن الجـعـفـر ابن الحـیـدرند

دو وجـیهـاً عـنـد ربّـک دو عـزیـز            مـیــوۀ دل، نــور چـشـم حـیــدرنــد

دو جـوانـمـرد مـهـیّـا هـستند            دست پـروردۀ سـقـا هـستـنـد

قـدشان رفـته به دایی ها شان            چقدر خوش قـد و بالا هستند

گلاب می چکـد از گـیـسوان شانه شده            برای عرض ارادت دو گل بهانه شده

قبول کن که نفس های من هـمین هایند            قـبول کن که غـمت را دلـم نشانه شده